Telegraf elektryczny, wprowadzony po raz pierwszy do użytku kolejowego w Anglii między Euston i Camden w 1837 r., umożliwiał komunikację między stałymi punktami sygnalizacyjnymi. Każdy nastawniczy był odpowiedzialny za część toru zwaną sekcją blokową. Kody dzwonkowe służyły do opisu klasy i trasy pociągu, który miał zostać przekazany przez nastawniczego do kolejnego odcinka blokowego lub do przyjęcia lub odrzucenia pociągu z odcinka poprzedzającego. Ogólnie rzecz biorąc, w danym momencie na danym odcinku dozwolony był tylko jeden pociąg; w warunkach słabej widoczności odcinek pomiędzy każdymi dwoma pociągami był zwykle pusty. Wiele decyzji o pierwszeństwie pozostawiono poszczególnym nastawniczym, a mając do dyspozycji jedynie ograniczone informacje, sygnaliści często podejmowali błędne decyzje, powodując nadmierne opóźnienia.